Δανειστήκαμε τον τίτλο από τον Παντελή Μπουκάλα που στην «Καθημερινή» της 3/2/11 έγραφε:
«Μα είναι δυνατόν; Επιστήμονες άνθρωποι να συγκρούονται με τα ΜΑΤ;». Ο εκφωνητής του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων εξανίσταται. Βλέπει τους γιατρούς, συγκεντρωμένους μπροστά στο υπουργείο Υγείας, να ανταλλάσσουν αβρότητες με τις αστυνομικές δυνάμεις (μερικά εκατέρωθεν σπρωξίματα) και «κάτι του κάνει η εικόνα». Διαμαρτύρεται λοιπόν. Καυτηριάζει και καταγγέλλει. Κάποιο σαβουάρ βιβρ θα έχει υπ’ όψιν του, κάποια «διαδηλωσιακή ορθότητα», η οποία απαγορεύει σε όσους τυγχάνουν «επιστήμονες άνθρωποι» να φέρονται όπως φέρονται όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, οι «μη επιστήμονες», όταν οι ένστολοι τους κλείνουν τον δρόμο, τους ρίχνουν μερικές ψιλές, τους ψεκάζουν κτλ. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή επιληφθεί του θέματος ένα από τα περιοδικά μόδας που κυκλοφορούν. Οπότε και θα δούμε κάνα πολυσέλιδο αφιέρωμα στην «γκαρνταρόμπα της διαδήλωσης», στα «ιν και άουτ» των χειρονομιών (ιν το σήμα της νίκης, άουτ ο πενταδάκτυλος), στα «πρέπει - δεν πρέπει» των συνθημάτων, ώστε να ξέρει ο καθείς πώς θα πορεύεται...»
«Οι γιατροί έχουν σωματεία και οι φαρμακοποιοί καταστήματα», μας είπε ο Πρόεδρος του ΤΕΕ. Εμείς είμαστε «άλλο πράμα»! Έτσι, η Δ.Ε. του ΤΕΕ δεν ένοιωσε υποχρεωμένη να εφαρμόσει ούτε καν την απόφαση που είχε πάρει από τις 18 Ιανουαρίου (Aποφ. Α2/Σ2/2011) «να πραγματοποιηθούν τεχνικές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και στη συνέχεια Πανελλαδική τεχνική συγκέντρωση στην Αθήνα». Έτσι, εμείς δε δώσαμε τροφή στα δελτία των οκτώ να μας κατηγορούν πως «επιστήμονες άνθρωποι» παραφερόμαστε, αλλά δώσαμε αρκετή τροφή στην κοινωνία να συνεχίζει να νομίζει ότι είμαστε τόσο προνομιούχοι ώστε να μην έχουμε λόγο να διαδηλώνουμε!
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το «άλλο πράμα» που είμαστε, το ΤΕΕ έχει καταφέρει να το συσκοτήσει επαρκώς εδώ και πολλά χρόνια. Πίσω από τον «επιστημονικό ρόλο» του ΤΕΕ έχει κρυφτεί όλη η επιστημονικοφανής συνεργασία και στήριξη της πολιτικής αφανισμού του ρόλου του επιστήμονα. Όλες οι «επεξεργασίες» του ΤΕΕ εδώ και χρόνια βασίζονται στον απόλυτο σεβασμό των όρων του παιχνιδιού όπως τίθενται από τις κυβερνήσεις και τις οδηγίες της ευρωπαϊκής ένωσης, σε μια σταθερή πορεία υποκατάστασης της «γνώσης» από την «επιχειρηματικότητα». Μέσα σ΄αυτή την πορεία, η διάκριση των ρόλων της μελέτης και της κατασκευής υποβαθμίζεται και εν τέλει καταργείται, χάριν ανταγωνιστικότητας. Δεν αναφερόμαστε στο μικρό ιδιωτικό γραφείο και το ακόμη πιο μικρό έργο όπου εκ των πραγμάτων ο μηχανικός καλύπτει πολλαπλούς ρόλους. Αναφερόμαστε στη θεσμική απορρόφηση της μελέτης από την κατασκευή, στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις συμβάσεις παραχώρησης και τις ΣΔΙΤ αλλά και στα μεγάλα ιδιωτικά έργα, όπου οι κατασκευαστικές εταιρείες ζητούν σήμερα απεγνωσμένα ευκολότερη πρόσβαση και καταλληλότερο θεσμικό πλαίσιο. Το σκοπό αυτό θα υπηρετήσει το νέο θεσμικό πλαίσιο για τις μελέτες και τα έργα του δημοσίου που ψηφίζεται από τη Βουλή αλλά και οι αλλαγές στο πλαίσιο των ιδιωτικών έργων (αλλαγές ΓΟΚ, πολεοδομικών ρυθμίσεων) που μαγειρεύει το ΥΠΕΚΑ. Όλα αυτά έρχονται μέσα από την απόλυτη δυσφήμιση της μελέτης και του μελετητικού έργου και αφού το μοντέλο της μελετοκατασκευής δοκιμάστηκε για πολλά χρόνια με το πρόσχημα ότι θα συντόμευε τους χρόνους εκτέλεσης των έργων και με τον εκβιασμό της απορρόφησης πόρων. Είναι άραγε τυχαίο που ένα από τα πιο μεγάλα αιτήματά μας, που μέχρι σήμερα δεν έχουν ικανοποιηθεί, είναι το Μητρώο Κατασκευαστών Ιδιωτικών Έργων, ενώ κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ για Μητρώο Μελετητών Ιδιωτικών Έργων;
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με την απόλυτη κυριαρχία του λαϊκισμού, είναι άνισος ο αγώνας να γίνει κατανοητή η σύνδεση της ποιότητας της μελέτης με τις ελάχιστες αμοιβές. Γιατί οι ελάχιστες αμοιβές ως κανόνας δημόσιας τάξης βοηθούν τον πολίτη να γνωρίζει ποιά είναι η ελάχιστη αμοιβή για κάτι που δεν είναι ο ίδιος σε θέση να εκτιμήσει την αξία του και που, κάτω απά αυτές, δεν μπορεί να απαιτεί ποιότητα. Δε βοηθούν όμως τις εταιρίες να πληρώνουν λιγότερο τους μελετητές. Κι αυτός είναι τελικά ο λόγος που καταργούνται. Για να περάσει αυτό καλλιεργήθηκε η άποψη ότι ο πολίτης τα γνωρίζει όλα και το παιδί του –για το οποίο επένδυσε να το σπουδάσει- τον καταδυναστεύει!
Χρειάζεται άραγε να γίνουν περισσότεροι από μας μισθωτοί και μέσα από σωματεία να αναδείξουμε πιο αποτελεσματικά το ρόλο του επιστήμονα; Δεν υπάρχει άλλη λύση απο το να αφήσουμε μόνη της την κοινωνία να αντιληφθεί, πληρώνοντας με τόσο βαρύ τίμημα, τον "αναπτυξιακό" ρόλο των εταιρειών;