Ο Μανόλης Τζαννίνης ήταν πάντα μαζί μας σ’ ότι κι αν κάναμε, όπου κι αν βρισκόμαστε, στις συνελεύσεις και στις παραστάσεις έξω από το ΤΣΜΕΔΕ, στις εκλογές του ΤΕΕ/ΤΑΚ και του Συλλόγου Ελεύθερων Επαγγελματιών, στις πλατείες και στις πορείες, στις εκδρομές, στο θέατρο, στα γλέντια...
Ερχόταν πρώτος να μας αγκαλιάσει, να σχολιάσει, να μας πειράξει, με μια σεμνότητα, μια αποφασιστικότητα και μια αισιοδοξία που λίγοι έχουμε.
Έτσι στάθηκε όλο αυτό το μακρύ διάστημα κι απέναντι στην αρρώστια. Αγωνιστής! Παληκάρι!
Είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δε θα ξαναδούμε το Μανόλη.
Ας είναι καλοτάξιδος.
Εμείς έτσι κι αλλιώς θα τον νιώθουμε πάντα ανάμεσά μας.