«Ανάπτυξη» ενάντια στην κοινωνία και στις πραγματικές ανάγκες της
της Βάννας Σφακιανάκη
Στην Κρήτη έγινε στις 20-21 Σεπτεμβρίου, το 3ο Περιφερειακό Συνέδριο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, μετά απ’ αυτά των Περιφερειών Δυτικής Μακεδονίας και Στερεάς Ελλάδας. Τι θέλει να ανασυγκροτήσει αυτό το Συνέδριο, στην Κρήτη και σε όλες τις άλλες Περιφέρειες; Το ερώτημα αυτό δεν είναι το μοναδικό.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, ότι από τη μία δε θέλει να γυρίσει η χώρα στην προ κρίσης εποχή κι από την άλλη ότι από το 2018 θα έχει μια μεγαλύτερη αυτονομία για να ξετυλίξει τη δική της πολιτική. Γιατί λοιπόν αυτά τα συνέδρια, που με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο «δένουν» την πολιτική όλων των κυβερνήσεων –μνημονιακών αλλά και προ κρίσης– με την ευχέρεια επιβολής που δίνουν οι μνημονιακές νομοθετικές δεσμεύσεις, γίνονται σήμερα;
Το Συνέδριο διοργανώθηκε από την Περιφέρεια Κρήτης, το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης και την Enterprise Greece, τον Οργανισμό που αποτελεί μετεξέλιξη της «Επενδύστε στην Ελλάδα Α.Ε.» (Invest in Greece) στην οποία ενσωματώθηκαν, μεταξύ άλλων, και οι αρμοδιότητες του «Ελληνικού Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου Α.Ε.» (ΟΠΕ Α.Ε)
Συμμετείχαν 15 υπουργοί της κυβέρνησης εκ των οπίων κάποιοι επισκέφθηκαν το Ηράκλειο και στα πλαίσια της προετοιμασίας, κάνοντας επαφές με τοπικούς φορείς. Από τον υπουργό Εσωτερικών μάλιστα, μάθαμε ότι είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε έναν από τους δυο – τρεις καλύτερους Περιφερειάρχες της χώρας!
Ως στόχος του Συνεδρίου αναδείχθηκε η επιδίωξη κοινού βηματισμού με τους τοπικούς φορείς. Κύριο αποτέλεσμα όμως, είναι η εμπέδωση από την κοινωνία της θέσης ότι «ανάπτυξη» είναι ακριβώς ό,τι αυτοί οι φορείς προωθούσαν τόσα χρόνια τώρα, αδιάφορο αν κινήματα και συλλογικότητες στεκόταν απέναντι σε μια σειρά από τις πολιτικές επιλογές τους.
Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021
Τα Συνέδρια γίνονται στο πλαίσιο διαμόρφωσης της «Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής 2021». Το υπό διαμόρφωση κείμενο με βάση το οποίο γίνεται η διαβούλευση με τους «κοινωνικούς εταίρους» υπάρχει στο Διαδίκτυο.
Η Αναπτυξιακή Στρατηγική προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων με ένα κοινωνικά δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης, όπως διατυπώθηκε και στη ΔΕΘ, σ’ ένα ισοζύγιο τρόμου μεταξύ νέου δανεισμού και λιτότητας.
Προκλητική είναι η αποστροφή του που αναγνωρίζει αρετές στα Μνημόνια: «Η «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021» έρχεται να λειτουργήσει συμπληρωματικά αφενός με το 3ο Μνημόνιο της περιόδου 2015-2018 που έχει ως βασικούς άξονες: την αποκατάσταση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας, τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων για την ανάπτυξη και την απασχόληση και τέλος, τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα. Αφετέρου με το ΕΣΠΑ 2014-20 που στοχεύει στην αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας…»
Η «Αναπτυξιακή Στρατηγική» μέμφεται τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μνημονιακές και παλιότερες, ότι δεν κατάφεραν αυτό που η παρούσα κυβέρνηση υπόσχεται να καταφέρει. Ισχυρίζεται ότι «Κύρια αποτυχία των οικονομικών πολιτικών που ασκήθηκαν από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα υπήρξε η αδυναμία προσαρμογής στην οικονομία της γνώσης. Αδυναμία που οφειλόταν κυρίως στην ανεπαρκή και αναποτελεσματική λειτουργία των θεσμών άσκησης αναπτυξιακής πολιτικής και στην αποτυχία τους να ξεφύγουν από τη διαιώνιση της παραδοσιακής παραγωγικής δομής και να μεθοδεύσουν την ανανέωση του παραγωγικού μοντέλου.»
Μια τέτοια προσέγγιση ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει το γεγονός ότι οι ανισότητες ανάμεσα στις χώρες και μέσα στην κοινωνία παράγονται μέσα από το ίδιο το οικονομικό μοντέλο και τη λειτουργία της Ε.Ε., με κάποιες χώρες να επωφελούνται και κάποιες να βλάπτονται, με κάποιους να κερδίζουν και πολλούς άλλους να φτωχαίνουν. Δεν αναγνωρίζει τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης ως «βοήθεια», των ίδιων των χωρών που «βοηθούν» προς τον εαυτό τους, όπου και επιστρέφουν τα χρήματα. Θεωρεί αυτονόητο ότι ο αναπτυξιακός προγραμματισμός γίνεται στις Βρυξέλλες, ενώ παράλληλα, διαιωνίζει τη θεωρία των ευθυνών, όχι μόνο των κομματικών δυνάμεων που αντιπολιτεύεται αλλά και του καθενός από εμάς, για τον «χαμένο χρόνο» λόγω ανικανότητας και βολέματος!
Υπόσχεται μάλιστα «μείωση κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων», καθώς φαίνεται πως κάποιος βρήκε το μαγικό τρόπο να πετύχει κάτι τέτοιο χωρίς να πειράξει σε τίποτα το πολιτικό σύστημα που τις παράγει και να εξασφαλίσει για πάρτη μας τη θέση «που μας αξίζει» στην πυραμίδα της ανταγωνιστικότητας, μια θέση στον «σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.», όπως τελευταία διατυπώνει με πάθος ο Πρωθυπουργός.
Ό,τι δηλαδή δε στάθηκε δυνατό να γίνει τα χρόνια που ευρωπαϊκές αξίες ήταν –τουλάχιστον στα λόγια– η σύγκλιση και η συνοχή, θα γίνει τώρα που υπέρτατη αξία είναι η ανταγωνιστικότητα!
Ακατάσχετη εργο-λογία
Αυτά βέβαια δεν συζητήθηκαν στο Συνέδριο. Εκεί υποσχέθηκαν έργα που θα γίνουν με ορθολογισμό, απ’ αυτούς που «ξέρουν». Εμφάνισαν ως επίτευγμα τον κατάλογο των έργων που θα χρηματοδοτηθούν από το πακέτο Γιούνκερ και την ΕΤΕπ, από τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), από τις ιδιωτικοποιήσεις, από τις χαριστικές διατάξεις της ιδιωτικής χωροταξίας των Στρατηγικών Επενδύσεων (βλ. επένδυση Μονής Τοπλού και όχι μόνο), πολλά απ’ αυτά δηλαδή που με πάθος πολεμήσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, ως έργα εμπορευματοποίησης που αναπτύσσουν οικονομικούς δείκτες και μόνο, επιφέροντας κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές.
Είναι μια σειρά από έργα που δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και νέα έργα που θα βαθύνουν την εξάρτηση που βαφτίζεται συνεργασία. «Συνεργασία» που θα βασίζεται στις εισαγωγές τεχνολογίας, όπως αυτές που προωθεί ο κ. Φούχτελ και οι επενδυτές ΑΠΕ βιομηχανικής κλίμακας, επεξεργασίας απορριμμάτων και ότι άλλο προκύπτει από την «οικονομία της γνώσης» που κάποιοι κατέκτησαν πριν από μας.
Σε τέτοια Συνέδρια προβάλλονται τα «θετικά» ειλημμένων αποφάσεων. Δεν υπάρχει θεματική συζήτησης που να αναπληρώνει αυτό που δεν έγινε ποτέ: να συζητηθεί για να αποδειχθεί πόσο καταστροφικά είναι ορισμένα έργα που έρχονται από το παρελθόν, χωροθετημένα με πολιτικές αποφάσεις όπως το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλλι. Πόσο επικίνδυνες για όλους τους παραγωγικούς κλάδους είναι οι επιπτώσεις από την προοπτική «Κρήτη Ενεργειακός κόμβος», που περιλαμβάνει ενεργειακές διασυνδέσεις -εθνικές και διακρατικές-, ΑΠΕ βιομηχανικής κλίμακας και εξορύξεις υδρογονανθράκων. Αυτά τα γνωρίζουν οι ειδικοί και τα αποφασίζουν με άλλες διαδικασίες!
Αντίθετα, οι καταστάσεις ωραιοποιούνται με δέλεαρ τη συμμετοχή της κοινωνίας στην πίτα των (υποτιθέμενων ή μη) κερδών.
Ο Δραγασάκης κάλεσε την κοινωνία να ανασκουμπωθεί όπως έκανε όταν «επέβαλε ασφάλεια στη ναυσιπλοΐα», δημιουργώντας τη «δική της» εταιρεία λαϊκής βάσης, τις Μινωϊκές Γραμμές, αδιάφορο ότι μετά την είσοδό τους στο χρηματιστήριο αγοράστηκαν από ιδιωτική ιταλική εταιρεία.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Σταθάκης κάλεσε για… κοινωνικοποίηση της ενέργειας, μέσω ενεργειακών συνεταιρισμών, ανακοινώνοντας παράλληλα ότι υπέγραψε το Περιφερειακό Χωροταξικό, που σφραγίζει όλα τα παραπάνω.
Αν εισακουστούν, ο κίνδυνος είναι μεγάλος να συνεχίσουμε ν’ ακούμε ότι τις ζημιές στην οικονομία και το περιβάλλον τις κάνει η αχόρταγη κοινωνία, όπως μας λένε μέχρι τώρα για τις υποβαθμισμένες από τον τουρισμό περιοχές, την εντατική γεωργία και την υπερβόσκηση, που κίνητρα της «ανάπτυξής» τους χρηματοδότησαν!
Πηγή: https://www.e-dromos.gr/ti-tha-anasygkrothsei-to-perifereiako-synedrio-sthn-krhth/