Προκαλούν θυσίες, ανεργία, μετανάστευση, διάλυση κάθε δομής και μαζί του κοινωνικού ιστού, προσβολή στην επιστημονική γνώση κι έρευνα και υπόσχονται ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα φέρει την ανάπτυξη.
Αυτή η υπόσχεση δημιουργεί τα κοινωνικά ερείσματα που έχουν απομείνει για να στηρίζουν τις αθλιότητες που γίνονται εις βάρος μας. Αυτή η απάτη όχι μόνο δεν αποκαλύπτεται αλλά τροφοδοτείται από τη στάση του ΤΕΕ αλλά και άλλων φορέων των Μηχανικών, που συνεργάζονται πάγια με το βασικό «εκσυγχρονιστικό» κυβερνητικό σχέδιο που θα φέρει τη λύση μέσω της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων που έφτασαν πια να νομοθετούν μόνες τους!
Κι όλα αυτά σε μια εποχή που μόνο μέλημα μας θα ήταν να μελετήσουμε την ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια νέα διαδρομή, στον αντίποδα των όρων που μας έφεραν ως εδώ!
«ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ» ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΩΝ
Η πάγια άσκηση πολιτικής προσέλκυσης «μεγάλων επενδύσεων», απ’ όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, ως υποτιθέμενο μοναδικό μέσο για την ανάπτυξη της χώρας, εντάσσεται -εκτός άλλων- στη λογική που ταυτίζει δύο διαφορετικές έννοιες, την ανάπτυξη με τη μεγέθυνση. Η πολιτική αυτή, δεν μπαίνει καν στη διαδικασία της απόδειξης της ορθότητας της -και ειδικά στις συνθήκες της χώρας μας-, αλλά τίθεται ως μονόδρομος.
Η ίδια πολιτική οδηγεί «αυτονόητα» στη συγκέντρωση όλων των παραγωγικών δραστηριοτήτων και της παροχής υπηρεσιών, σε όλο και μεγαλύτερα σχήματα, που μονοπωλούν τον έλεγχο της αγοράς. Ειδικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης, προετοιμάζονται οι όροι για «την επόμενη ημέρα», έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ο έλεγχος νευραλγικών τομέων της οικονομίας, με οδηγό το δόγμα της «απελευθέρωσης των αγορών» και το ξεπούλημα όσο όσο, της δημόσιας περιουσίας..
Σήμερα, μέσω μνημονίων, οι εκβιασμοί οξύνονται στο έπακρο και όποιος τους αμφισβητεί βαφτίζεται όχι πια μόνο «εχθρός της ανάπτυξης», αλλά και θιασώτης της καταστροφής της χώρας!
ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 147 ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ
Ποιος κυβερνά τον κόσμο; Το κλασικό και σχεδόν γραφικό αυτό ερώτημα, που σε κάθε εποχή δέχεται διαφορετικές απαντήσεις, έχει την απάντησή του και στις μέρες μας: μόλις 147 επιχειρήσεις, τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς! Μπορείτε να απαντήσετε και 737 επιχειρήσεις, καθώς οι 147 πρώτες ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ οι 737 (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι 147) ελέγχουν το 80% της οικονομίας του πλανήτη!
Η αλληλοδιασύνδεση αυτών των πανίσχυρων επιχειρήσεων ενισχύεται ακόμη περισσότερο από δάνεια που χορηγούν η μία στην άλλη, από ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και από άλλα υψηλού κινδύνου χρηματοοικονομικά προϊόντα εντελώς αδιαφανή. Οι πάντες υπέθεταν ισχυρότατη συγκέντρωση ελέγχου, αλλά τέτοιο πράγμα, μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αλληλοδιαπλεκόμενες να έχουν συμμετοχή σε εταιρείες που εκπροσωπούν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας από πλευράς κύκλου εργασιών, κανένας δεν το φανταζόταν.
Γι' αυτό και έχει προκαλέσει παγκόσμιο σάλο, αίσθηση και συζητήσεις, η πρωτοποριακή μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, που αποκάλυψε τα στοιχεία αυτά.
Ισχύς χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα δεν σημαίνει τίποτα στην εποχή μας. Γι' αυτό και οι κολοσσιαίες επιχειρήσεις που προαναφέραμε δεν πληρώνουν ουσιαστικά φόρους. Όπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η Τζένεραλ Ελέκτρικ για παράδειγμα, με κέρδη μέσα στις ΗΠΑ το 2010 ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όχι μόνο δεν πλήρωσε ούτε ένα δολάριο φόρο, αλλά πήρε κι από πάνω προνομιακές επιδοτήσεις τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων! Σκανδαλώδες, αλλά συνηθισμένο πλέον. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, το κράτος εισέπραττε από τις επιχειρήσεις το 30% των εσόδων του, ενώ το 2009 εισέπραξε μόλις το... 6,6%! Τώρα τα κράτη «γδέρνουν» φορολογικά τους πολίτες τους. Οι εταιρείες κάνουν πάρτι. [http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63608035]
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»!
Αυτή την «ανάπτυξη» θέλουν να φέρουν στη χώρα όσοι πίνουν νερό στην υγεία του νεοφιλελευθερισμού, μια ανάπτυξη που υπόσχεται μετανάστευση, εργασιακό μεσαίωνα και –στην καλύτερη περίπτωση- (ψιλο)υπεργολαβίες.
Σερβίρουν την ουτοπία ότι μπορεί και πρέπει η χώρα μας, μέσα σ’ αυτό το τοπίο να γίνει ανταγωνιστική!
Όσο δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό και δεν σχεδιάζουμε με όρους ανάπτυξης που αρμόζουν σε κυρίαρχη χώρα και όχι αποικία, θα είμαστε όλο και πιο χαμένοι ατομικά και συλλογικά.