Συνάδελφοι,
Το θέμα της ανάπτυξης δεν συζητείται σοβαρά ούτε στο ΤΕΕ ούτε στο ΤΕΕ/ΤΑΚ. Έχουμε πει και ξαναπεί ότι αποφεύγεται συστηματικά ο ουσιαστικός διάλογος πάνω σε ζητήματα που αναδεικνύουν τα προβλήματα και αποδεικνύουν τις καταστροφικές επιλογές των κυβερνήσεων. Οι επιπτώσεις αυτής της έλλειψης αποκτούν δραματικές διαστάσεις σήμερα που η κυβέρνηση επιβάλλει μνημόνια και η αξιωματική αντιπολίτευση διαφωνεί για τη φορολογία, αλλά όχι και για το ξεπούλημα της χώρας!
Για μας ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στην εποχή όπου οι λογιστικοί δείκτες ήταν θετικοί. Τέτοια επιστροφή, εκτός από το γεγονός ότι δε συνιστά ανάπτυξη, είναι και αδύνατον πια να συμβεί, όπως προβλέπουν –στην πραγματικότητα όπως επιθυμούν και μεθοδεύουν- τα πιο συντηρητικά οικονομικά κέντρα, μέσα κι έξω από τη χώρα. Προτάσεις που οδηγούν σε κάτι τέτοιο, μετά και από τις τελευταίες εξελίξεις -στο χώρο μας: αμοιβές, μεσοπρόθεσμο κι εφαρμοστικός, νέος τρόπος έκδοσης οικοδομικών αδειών, διάλυση δημόσιου τομέα- είναι απόλυτα αποπροσανατολιστικές και για το ποιό είναι το πρόβλημα και για το τι αποτελεί λύση. Κι αυτό επειδή τα προβλήματα χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα και οι λύσεις που προσφέρονται δεν αποτελούν απάντηση στην κρίση. Απόλυτος στόχος είναι να αντληθεί από τις «αγορές» το μέγιστο όφελος, μέσα από ολοκληρωτική απορρύθμιση και λεηλασία.
Στη χώρα μας συντελείται σήμερα ένα πείραμα για την ακραία επιβολή του νεοφιλελευθερισμού με:
ü την πλήρη απελευθέρωση και απρόσκοπτη κίνηση των κεφαλαίων,
ü την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας,
ü ιδιωτικοποιήσεις που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο κρίσιμων τομέων της οικονομίας
Στο είδος της ανάπτυξης που επιδιώκεται –της ανάπτυξης των αγορών- οι ανισότητες οξύνονται στο έπακρο, για να σταθεροποιηθεί μια πυραμίδα. Στην κορυφή κυριαρχούν και αλληλοσυγκρούνται εξαιρετικά μεγάλα διεθνή σχήματα και στη βάση ζει εξαθλιωμένη η κοινωνία. Σε μια τέτοια ανάπτυξη δεν έχουν μερίδιο ούτε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ούτε όλες οι χώρες, ούτε όλες οι περιοχές της κάθε χώρας.
Οι πολιτικοί δεν θέτουν τα πραγματικά διλήμματα. Οι «θεωρητικοί» τους όμως αναφέρονται σ΄αυτά.
ü Ακούμε: «Πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να φτωχύνουμε ή να πτωχεύσουμε»,δηλαδή βρέξει λιάσει τη φτώχεια δεν τη γλυτώνουμε.
ü Ακούμε: «Οι κυβερνήσεις έχουν αντιληφθεί τι πρέπει να κάνουν και θα ξεφουσκώσουν την παγκόσμια κρίση για να μη σκάσει μόνη της και δημιουργήσει χειρότερα προβλήματα» κι αυτό ενώ βλέπουμε ότι οι κυβερνήσεις απλά εκτελούν αυτό που αποφασίζουν τα παγκόσμια οικονομικά κέντρα.
ü Ακούμε: «Ασφάλεια για τους επιστήμονες αποτελεί το γεγονός ότι μπορούν πάντα να εργαστούν στους τόπους που λειτουργούν ως κέντρα των εξελίξεων», μας παροτρύνουν δηλαδή να εγκαταλείψουμε τη χώρα μας, που αποτελεί μέρος της ενότητας των «γουρουνιών» του νότου και προορίζεται να λειτουργεί με «δεύτερη ταχύτητα», όρια και ρόλο, σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης,
Συνάδελφοι,
Επειδή εμείς μια τέτοιου είδους ανάπτυξη της καταστροφής της κοινωνίας και του δημόσιου πλούτου, εν τέλει της χώρας, δεν μπορούμε να την αποδεχθούμε, σας καλούμε να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις αντάξιες του ρόλου των επιστημόνων που σέβονται τον εαυτό τους και τον κοινωνικό τους ρόλο.
Τέτοιες αποφάσεις μπορούν να είναι μόνο:
ü η πλήρης αποστασιοποίηση και καταγγελία του εγκλήματος που γίνεται σήμερα στη χώρα μας,
ü ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που θα έχει την ίδια πολιτική,
ü η λήψη πρωτοβουλιών και η ανταπόκριση σε πρωτοβουλίες, που θα μας επιτρέπουν πλήρη ενημέρωση, διαμόρφωση κοινής άποψης και μέγιστης δυνατής συσπείρωσης πάνω στα πραγματικά προβλήματα, μακριά από το φόβο, την καταστροφολογία, τα ψεύτικα διλήμματα, την προσωπική αυταπάτη του καθενός ότι η λαίλαπα δεν θα τον αγγίξει προσωπικά,
ü η συμπόρευση με άλλους επιστημονικούς και κοινωνικούς χώρους, που θα αναλύουν αντίστοιχα με ειλικρίνεια τα προβλήματα, με στόχο τη διατύπωση ενός πραγματικού σχεδίου εξόδου από την κρίση που θα βασίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και θα σέβεται την κοινωνία και τους φυσικούς και πολιτιστικούς μας πόρους.
Είναι θέμα επιβίωσης αλλά και αξιοπρέπειας!