Αγαπητοί συνάδελφοι,
Θα έχετε διαβάσει πάρα πολλές φορές στα κείμενά μας, από παλιά και όχι μόνο τώρα λόγω της κρίσης, να επισημαίνουμε ότι για τον τόπο μας χρειάζεται ένα άλλο πρότυπο ανάπτυξης. Σήμερα αυτό ακούτε το να το λένε όλοι και πρώτος πρώτος ο πρωθυπουργός. Με μια πολύ μεγάλη διαφορά: ότι εννοούν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που λέμε εμείς και τα μέτρα που παίρνουν είναι εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να ξεμπερδέψει μια και καλή με τη «μικρή κλίμακα» τόσο στην κοινωνία, όσο και στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον. Το αντίθετο θα ήταν ένα έργο σύνθετο που θα μπορούσε να κάνει μόνο μια κυβέρνηση με όραμα, με βαθειές ρίζες στην κοινωνία και με την κινητοποίησή της. Γι αυτό επιλέγει να επιβάλλει ως «ανάπτυξη» την κυριαρχία μεγάλων σχημάτων σε όλους τους τομείς και δράσεις ισοπεδωτικές που διαλύουν την κοινωνία, την ταυτότητα της χώρας και τους φυσικούς και πολιτιστικούς της πόρους.
Για να το κάνει αυτό η κυβέρνηση ενοχοποιεί την κοινωνία για τη διαμόρφωσή της και τα χαρακτηριστικά της, χαρακτηριστικά που όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις επέβαλλαν και τη βομβαρδίζει με μέτρα που προκαλούν σοκ και δέος, ιδιαίτερα σε όσους ποτέ δεν προβληματίστηκαν για τις στρεβλώσεις, αλλά αντίθετα επωφελήθηκαν απ’ αυτές. Ακόμα χειρότερα θα είναι τα πράγματα για όσους ακόμα ελπίζουν ότι είναι διασφαλισμένοι και ότι όλα αυτά που συμβαίνουν δεν θα τους αγγίξουν, ότι αφορούν άλλους και ότι θα τους σώσει η κομματική τους ένταξη και η αποδοχή όσων συμβαίνουν.
Πέρα από τις δυσοίωνες προβλέψεις από οικονομολόγους -ανεξάρτητα από την κομματική τοποθέτησή τους και όχι μόνο Έλληνες- για την προοπτική της χώρας και το κατά πόσο μπορεί μέσα από τα μέτρα που παίρνονται να οδηγηθεί σε έξοδο από την κρίση, είναι σχετικά εύκολο στον καθένα να αντιληφθεί σήμερα βιωματικά τις αντιφάσεις της πολιτικής που ασκείται. Το είδαμε στις αλλαγές για το φορολογικό, το ασφαλιστικό, την περαίωση.
Είναι φανερό το ποιοί πληρώνουν την κρίση και δεν είναι οι υπαίτιοι γι αυτήν, το ότι το κράτος δεν ενδιαφέρεται να συγκεντρώσει πόρους για να λειτουργήσει ένα πρότυπο κοινωνικού κράτους, ότι συνεχίζει την επιδοματική πολιτική και τις παρεκκλίσεις που συντηρούν και ενισχύουν επιλεκτικά ένα κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, ότι μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία για να βαφτίσει «γραφειοκρατία» κάθε ρύθμιση, να εντείνει την απορρύθμιση και να διαλύσει την κοινωνία και το περιβάλλον.
Στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς και της υποτιθέμενης μείωσης των τιμών προς το συμφέρον του καταναλωτή, αποκρύπτει ότι σε συνθήκες μονοπωλιακού ελέγχου της αγοράς ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει και οδηγεί όλους τους επαγγελματίες σε ένα ανελέητο ανταγωνισμό, για να μοιραστούν ένα όλο και μικρότερο αντικείμενο αδιαφορώντας για την ποιότητα μπροστά στην ανάγκη επιβίωσης.
Με τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση παραδίδει το πανεπιστήμιο και την κοινωνία στις ανάγκες της αγοράς, «καθαρίζει» οριστικά με την παιδεία –αφού ούτε το κράτος ούτε ο ιδιωτικός τομέας έχουν συμφέρον να χρηματοδοτήσουν την ουσιαστική μόρφωση που οδηγεί τα άτομα σε χειραφέτηση που τα μετατρέπουν σε πολίτες- και δημιουργεί εξ αρχής κοινωνικούς αποκλεισμούς στα χαμηλότερα στρώματα που δεν είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν ούτε καν τη συμμετοχή τους σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο εργασίας.
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν και η κοινωνία βλέπει με αποστροφή όχι μόνο τα κόμματα αλλά και συνδικαλιστικούς και άλλους φορείς, το Τεχνικό Επιμελητήριο επιμένει να αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι τις λύσης. Το ΤΕΕ παρά τις ηρωϊκές κορώνες για κάποια ζητήματα, όπως στην αντιπαράθεση με την προκλητική στάση είτε του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, είτε του Κακλαμάνη που βασικός αντίπαλός του είναι ...οι Έλληνες μηχανικοί, συνεργάζεται απόλυτα με την κυβερνητική πολιτική. Μάλιστα στην Αντιπροσωπεία ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία για πρώτη φορά στα χρονικά ένα σύστημα Μόνιμων Επιτροπών σε απόλυτη αντιστοιχεία ανά Υπουργείο και μάλιστα ανά επί μέρους αντικειμένου κάθε υπουργείου σε επίπεδο Γενικών Γραμματειών! Είναι αυτονόητο ότι καταψηφίσαμε μια τέτοια προοπτική που ενισχύει το ρόλο του ΤΕΕ ως συμβούλου ενός κομματικού κράτους, έναντι ενός ΤΕΕ συμβούλου της κοινωνίας.
Στο ΤΕΕ/ΤΑΚ ενώ η προσπάθεια της πλειοψηφίας να τηρεί ισορροπίες και να στρογγυλεύει τα ζητήματα έχει περάσει τα όρια, συνεχίζεται και η τάση απόδοσης ευθυνών στην παράταξή μας επειδή δεν συνεργάζεται σε τέτοια κατεύθυνση. Πολλά λόγια, ασαφείς θέσεις, καμιά προσπάθεια για διαδικασία που θα μπορούσε να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα και να βοηθήσει τον κάθε συνάδελφο, συνειδητοποιώντας την πραγματικότητα και το ρόλο του, να διεκδικήσει για τον εαυτό του και τον τόπο μας. Γιατί εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε, έστω κι αν όλη η πραγματικότητα συνομωτεί εναντίον μας –εκπαίδευση, κυρίαρχη πολιτική και κουλτούρα- ότι ο επιστήμονας ωφείλει περισσότερα πράγματα και στον εαυτό του και στον τόπο του και ότι δεν πρέπει να βλέπει ως μονόδρομο μια κακή μοίρα στη χώρα και για τον εαυτό του την αναχώρησή του γι άλλους τόπους!