Του Δημήτρη Μπριασούλη*
Ένα πολυπαιγμένο έργο επαναλαμβάνεται μέσα στην τρομακτική κρίση που περνά η χώρα. Τρεις οι πρωταγωνιστές. Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος [1].
Καλός, κατά την πολιτική εξουσία, ο «επενδυτής-μεσσίας» που διαθέτει χρήματα να φέρει «ανάπτυξη» και «θέσεις εργασίας». Πολυπληθείς ομάδες με επικεφαλής πρωθυπουργούς, υπουργούς, ακόμη και τον αρχιεπίσκοπο, επισκέπτονται πιθανούς «επενδυτές», προσκαλώντας τους και προσφέροντας ποικίλες εξυπηρετήσεις για «επενδύσεις» στη χώρα.
Δεν ενδιαφέρει την πολιτεία η προέλευση των χρημάτων του «επενδυτή», ούτε το μακροπρόθεσμο οικονομικό αποτέλεσμα για τη χώρα, συμψηφίζοντας οφέλη και κόστος, ούτε οι πολιτισμικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις, όπως δεν ενδιαφέρει τις ποδοσφαιρικές ομάδες που αναζητούν «επενδυτές» η άθληση και το ήθος του αθλήματος!
«Επενδυτής», για παράδειγμα, είναι ο αγοραστής των ναυπηγείων Σκαραμαγκά που βουλιάζουν παρά τις αλλεπάλληλες «επενδύσεις». Ο τελευταίος τα αγόρασε με όρο ανάθεσης παραγγελιών από το ΥΕΘΑ ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον της (κρατικοδίαιτης!) «επένδυσης».
«Επένδυση» η φύτευση φωτοβολταϊκών στη γεωργική γη που καταστρέφει τον πιο πολύτιμο φυσικό πόρο της χώρας, μαζί με το ήθος των αγροτών, με «υποστήριξη» από ΥΠΕΚΑ και Υπ.Α.Α.Τ.(!) και άλλους εμπλεκόμενους που ανακάλυψαν νέο πεδίο ασφαλούς κερδοφορίας! «Επενδυτές» βιομηχανικών ΑΠΕ είναι μεγάλες εταιρείες που βρήκαν διέξοδο στην κρίση οργώνοντας κορυφογραμμές και γη, καταστρέφοντας τοπία και πόρους. Με εγγυημένο εισόδημα που εξασφαλίζουν οι φορολογούμενοι για να παράγουν οι «επενδυτές» αγροτικών και βιομηχανικών ΑΠΕ πανάκριβο ηλεκτρικό ρεύμα μέσω μιας καθαρά μη-βιώσιμης, επιδοτούμενης, δήθεν «επενδυτικής» δραστηριότητας.
«Επενδυτές» είναι οι εταιρείες που επιδοτούνται για να καταλάβουν μεγάλες εκτάσεις γης, καταναλώνοντας ανεπιστρεπτί ότι απέμεινε από το υπό εξαφάνιση πανέμορφο Ελληνικό τοπίο, με τα προωθούμενα σύνθετα τουριστικά χωριά και καταλύματα. Προικίζονται με αλλεπάλληλα, απαράδεκτα για σύγχρονη πολιτεία νομοθετήματα παρά την εμπειρία τεράστιων καταστροφών παγκοσμίως από το κτηματομεσητικό-κατασκευαστικό μοντέλο μη-βιώσιμης «ανάπτυξης» [2].
Κακός είναι η «γραφειοκρατία». Η πολιτική εξουσία τη στοχοποιεί σα να πρόκειται για αντίπαλη εξουσία με αυτοτελή ύπαρξη. Πολεμά δήθεν την κακή «γραφειοκρατία» εκείνος που την εξέθρεψε και την συντηρεί μέχρι σήμερα! Αλλά η «κακή γραφειοκρατία» αναφορικά με τις «καλές επενδύσεις» δεν έχει καμία σχέση με την κακή γραφειοκρατία που βιώνει ο πολίτης. Αυτή καλά κρατεί γιατί προσφέρει ανταποδοτικά οφέλη!
Κακή «γραφειοκρατία» για την πολιτική εξουσία είναι το Συμβούλιο Επικρατείας, Αρχαιολογικές και Δασικές Υπηρεσίες και άλλοι φορείς-θεματοφύλακες του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της χώρας. Πολίτες και φορείς που την αξιοποιούν μέσω τεκμηριωμένων παρεμβάσεων χαρακτηρίζονται απαξιωτικά. Η πολιτική εξουσία έχει μόνιμη αμνησία της σημασίας του λόγου του πολίτη στην «Εκκλησία του Δήμου». Προτιμά να συναλλάσσεται με ιδιώτες (νομιμοποιήσεις, τακτοποιήσεις, περαιώσεις, στρεβλές επιδοτήσεις…), μια θλιβερή κυρίαρχη κατάσταση της Νεοελληνικής κοινωνίας που επιλέγει τους άρχοντές της ανάλογα. Όποιος πολίτης δεν διατίθεται να μεταπέσει στην κατηγορία «ιδιώτης», ενδιαφερόμενος μόνο για τα ίδια, αλλά νοιάζεται για τα κοινά, αποτελεί εχθρό της καλής «επένδυσης»! Επειδή αυτός ο εχθρός-πολίτης διέθετε κάποια εναπομείναντα όπλα της Ελληνικής πολιτείας όπως το ΣτΕ, η πολιτική εξουσία έρχεται να «κατασχέσει» αυτά τα «όπλα» κατατάσσοντάς τα στην κατηγορία «κακή γραφειοκρατία»! Αδρανοποίησε στην πράξη το ΣτΕ δίνοντάς του τη «δυνατότητα» να επιτρέπει κατ' εξαίρεση «υπό τη συνδρομή επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος» καταστροφικές επεμβάσεις!
Άσχημος, τέλος, για την πολιτική εξουσία, είναι οι Νεοέλληνες, φοροφυγάδες (που υποθάλπονται), οι καταπατητές (ανεξέλεγκτοι σε μια χώρα χωρίς δασικούς χάρτες μέχρι σήμερα), οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων (που επιβραβεύονται, νομιμοποιούμενοι με …διευκολύνσεις και εκπτώσεις!) κτλ, που συνοψίζονται στη φράση της εξουσίας που τους γαλούχησε «αυτή είναι η Ελλάδα».
Σκηνοθέτες του έργου είναι όσοι μέχρι σήμερα προσέφεραν άφθονο φτηνό χρήμα, με τεράστια δάνεια και επιδοτήσεις, στην εξαχρειωμένη και διεφθαρμένη Ελληνική πολιτική εξουσία. Να το κατασπαταλήσει σε ένα παραλήρημα εύκολου νεοπλουτισμού και υπερ-καταναλωτισμού του ανόητα διαβιούντος Νεοέλληνα-ιδιώτη, υποβαθμίζοντας την παιδεία, εξευτελίζοντας τον πολιτισμό, καταστρέφοντας φυσικούς πόρους και τοπίο, οδηγώντας την χώρα στην χρεοκοπία.
Η πολιτική εξουσία όμως κινδυνεύει πλέον να χάσει τον έλεγχο [3]: «Στελέχη του ΥπΑνΥπ καταλογίζουν στο ΤΑΙΠΕΔ ότι θεωρεί πως «όλη η δημόσια περιουσία του ανήκει δικαιωματικά», … κάτι που,.. «συνάγεται από το Μνημόνιο». ..Το κατηγορούν ως «πολιορκητικό κριό της Τρόικας»… , «Η κρίση χρησιμοποιείται (από το Βερολίνο) ως πιεστικός μηχανισμός … με στόχο την "απόσυρση" της εγχώριας ελίτ για να βγει από το παιχνίδι των αποκρατικοποιήσεων…. Θεωρούν (από το Βερολίνο) ότι εάν πάρουν κομμάτι από τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, θα έχουν να δείξουν ένα αντιστάθμισμα στους γερμανούς ψηφοφόρους …»!
Έξοδος! Οι πρωταγωνιστές του έργου αυτού πρέπει να αλλάξουν.
Καλός, οι επενδύσεις που πραγματικά χρειάζεται η χώρα. Επενδύσεις σε επιλεγμένους τομείς που αποφέρουν βιώσιμη ανάπτυξη με οφέλη για τοπικές κοινωνίες και εθνική οικονομία, που συνδυάζονται αρμονικά με προστασία των πολύτιμων φυσικών και πολιτιστικών πόρων και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Επενδύσεις στον αγροτοδιατροφικό τομέα για παραγωγή υψηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντων (ποιοτικών τροφίμων, βιομηχανικών, φαρμακευτικών, βιο-υλικών), στην έρευνα και τεχνολογία προσελκύοντας επιστήμονες υψηλού επιπέδου (που ξενιτεύονται πλέον μαζικά), στην ανάπτυξη ήπιων μορφών τουρισμού συνδεδεμένων με τον πολιτισμό, την ποιοτική αναβάθμιση πόλεων και χωριών, το φυσικό τοπίο, τον πρωτογενή τομέα, τις υπηρεσίες.
Κακός, αφαιρείται ο ρόλος της κακής «γραφειοκρατίας» από ΣτΕ, Αρχαιολογική και Δασική υπηρεσία και άλλους θεσμοθετημένους φορείς που αντίθετα ενισχύονται και αποδίδεται ο ρόλος στον επιβληθέντα ανήθικο ευτελισμό των θεσμών μέσω Fast track, ΤΑΙΠΕΔ, νομοθετικές εξαιρέσεις περί δήθεν «δημοσίου συμφέροντος» κτλ.
Άσχημος, αφαιρείται ο ρόλος από τους Νεοέλληνες μέσω παιδείας και μεταβιβάζεται στη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας, ντόπιων και ξένων ΜΜΕ, εξωτερικών επικυρίαρχων και διεθνών κερδοσκόπων.
Καιρός να επανέλθουμε οι Νεοέλληνες από τα ίδια στα κοινά. Να ανασυσταθούν των Ελλήνων οι κοινότητες: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”.» [4]
Αναφορές
1. Μια συνοπτικότερη έκδοση του παρόντος άρθρου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013: Δ.Μπριασούλης, Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος: Η ελληνική τραγωδία και οι πρωταγωνιστές που πρέπει να αλλάξουν
2. http://www.tanea.gr/oikonomia/article/?aid=4757019
3. Α.Χεκίμογλου, Το παιχνίδι των ξένων-Το τίμημα για το «πιστοποιητικό σταθερότητας» του Βερολίνου, ΤΟ ΒΗΜΑ 25/12/2012
4. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”
* Ο Δημήτρης Μπριασούλης είναι καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
πηγή : εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ