ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΕΠΕ

«Δωρεάν εργασία» των νέων για έναν χρόνο και επιλεκτική μετανάστευση ανέργων

Του Γιώργου Γάτου και της Ελευθερίας Αρλαπάνου

Εργασία των νέων ηλικίας έως 29 ετών για έναν χρόνο χωρίς κατώτατο μισθό, εξάμηνη πρακτική άσκηση με χαμηλότερη αμοιβή από τον κατώτατο μισθό για τους πτυχιούχους ΑΕΙ - ΤΕΙ, μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας είτε σε επιταγές εργασίας είτε και σε «κεφάλαια» για τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση επιχειρήσεων που έκλεισαν και επιδότηση, από τον ΟΑΕΔ, θέσεων εργασίας που θα δημιουργούν επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στο... εξωτερικό, όπου θα πρέπει να κατευθυνθεί με σχέδιο και διακρατικές συμφωνίες μεγάλος αριθμός ανέργων, είναι η «λύση»-σοκ που προτείνει το ΚΕΠΕ για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Σε άλλη μελέτη για το σχέδιο ανάπτυξης της χώρας έως το 2020, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) προτείνει ριζική αναδιάρθρωση του αναπτυξιακού μοντέλου, ξεχωρίζει εννέα κλάδους που μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο, ενώ ζητά, μεταξύ άλλων, ευρείες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό, ευελιξία στην αγορά εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις και εξωστρέφεια. Τονίζει πως κλειδί είναι η αποκατάσταση της ρευστότητας, η οποία με τη σειρά της καθορίζεται και από την εδραίωση πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας και συνέπειας.

Οι προτάσεις περιλαμβάνονται στην πρώτη μηνιαία έκθεση του ΚΕΠΕ για την ελληνική οικονομία, που προλογίζει ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Ν. Μηταράκης.

Ειδικά στο σκέλος με τις δράσεις για την ανεργία, που υπογράφει ο ερευνητής του Κέντρου Ι. Χολέζας, με δεδομένα την αδυναμία των ελληνικών επιχειρήσεων να απορροφήσουν ανέργους και τη χαμηλή εσωτερική ζήτηση, το Κέντρο ζητεί ριζική αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ και των εφαρμοζόμενων προγραμμάτων απασχόλησης, προτείνοντας:

Κατάργηση του κατώτατου μισθού για νέους έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο πρόσληψης.

Αλλαγή των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ (με κατάργηση ή περιορισμό της υποχρέωσης των επιχειρήσεων να διατηρούν, για ένα χρονικό διάστημα μετά τη λήξη, όσους έχουν προσλάβει) και προσανατολισμό σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στο εξωτερικό.

Διακρατικές συμφωνίες (με ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία) για την απορρόφηση ανέργων στη βάση μιας σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής.

Επαναλειτουργία επιχειρήσεων που έχουν βάλει «λουκέτο» με τη συμμετοχή ομάδων εργαζομένων και ανέργων (με καταβολή εφάπαξ του ποσού των επιδομάτων ανεργίας).

Φορολογικές ελαφρύνσεις, παραχωρήσεις εκτάσεων για ξένες επενδύσεις που δημιουργούν απασχόληση.

Παραχώρηση δημόσιων εκτάσεων γης έναντι συμβολικού τιμήματος σε αυτούς που επιθυμούν να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα.

Ανάπτυξη

Στο σκέλος της ανάπτυξης, σύμφωνα με το ΚΕΠΕ, βασικό χαρακτηριστικό του νέου αναπτυξιακού μοντέλου που απαιτείται για διατηρήσιμη ανάπτυξη και δημοσιονομική σταθερότητα, είναι η αναδιάρθρωση του ΑΕΠ με αύξηση εξαγωγών και επενδύσεων. Θεμελιώδη ρόλο διαδραματίζουν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για περιορισμό του αθέμιτου ανταγωνισμού, μείωση της κρατικής ιδιοκτησίας, ευελιξία στην αγορά εργασίας, απλούστευση του φορολογικού συστήματος, καταπολέμηση διαφθοράς και φοροδιαφυγής. Παράλληλα, για την ενίσχυση των ανθρωπίνων πόρων απαιτούνται, μεταξύ άλλων, μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό. Οι εννέα κλάδοι που ξεχωρίζει η μελέτη (των Ε. Αθανασίου, Θ. Τσέκερη και Αικ. Τσούμα) είναι:

1. Αγροτική παραγωγή και τρόφιμα

2. Ιχθυοκαλλιέργειες

3. Εναλλακτικές μορφές τουρισμού

4. Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας

5. Φάρμακα - Καινοτόμες υπηρεσίες υγείας

6. Διαχείριση ακίνητης περιουσίας και κατασκευές για ανάπτυξη υποδομών και εξοπλισμού σε δυναμικούς κλάδους

7. Σιδηροδρομικές, θαλάσσιες και συνδυασμένες μεταφορές - logistics

8. Πληροφορική - τηλεπικοινωνίες

9. Εκσυγχρονισμός και ενίσχυση της ελληνικής μεταποίησης. Η μέση ετήσια ακαθάριστη προστιθέμενη αξία της ελληνικής μεταποίησης αντιστοιχούσε στο 9,6% της συνολικής ακαθάριστης αξίας στην περίοδο 2000-2012 (έναντι 17% στην Ευρωζώνη) και τονίζεται πως απαιτείται συγκρότηση ενιαίας και καθολικά εφαρμόσιμης βιομηχανικής πολιτικής που σήμερα απουσιάζει.