Πάνω από 100.000 αυθαίρετα έχουν κατασκευαστεί σε εκτάσεις της Αττικής που ήταν δασικές, με βάση τις αεροφωτογραφίες του 1945, αλλά έχουν καεί ή εκχερσωθεί κατά τη μεταπολεμική περίοδο, κυρίως τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Αφορούν μόνον εκτός σχεδίου περιοχές της Ραφήνας, της Νέας Μάκρης, Λούτσας, Κερατέας, Νέας Περάμου και Σαλαμίνα, που σημαίνει ότι είναι πολύ περισσότερα στο σύνολο της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας.
Τα αποκαλυπτικά στοιχεία έδωσε στην «Εφ.Συν.» ο Νίκος Χλύκας, πρόεδρος των μελετητών Γεωτεχνικών και προέρχονται από τους δασικούς χάρτες που έχει εκπονήσει η επιστημονική ομάδα του στις συγκεκριμένες περιοχές.
Παλιότεροι, ανεπίσημοι υπολογισμοί του υπουργείου Περιβάλλοντος αναφέρουν ότι στο σύνολο της χώρας έχουν «ξεφυτρώσει» σε δασικές ή αναδασωτέες περιοχές πάνω από 700.000 κτίσματα.
Πρόκειται για αυθαίρετα που βρίσκονται σε οικολογικά ευαίσθητες περιοχές που δεν επιτρέπεται να δομηθούν και ανήκουν σε 216 δήμους σε σύνολο 325 που υπάρχουν σε όλη τη χώρα!
Ανάμεσά τους εντοπίζονται πολυτελείς βίλες που χτίστηκαν μέσα σε δάση, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εξοχικές κατοικίες από 50 έως 100 τετραγωνικά, που με βάση τους ισχύοντες νόμους δεν υπάρχουν!
Τα αυθαίρετα δεν επιτρέπεται να μεταβιβαστούν και οι όποιες μεταβολές για τη συγκεκριμένη κατηγορία αυθαιρέτων (πώληση, γονική παροχή κ.λπ.) αφορά μόνον το οικόπεδο!
Στα συμβόλαια εμφανιζόταν ως... αδόμητο, με αποτέλεσμα οι παράνομοι ιδιοκτήτες να κερδίζουν και από τον φόρο μεταβίβασης.
Το «παραθυράκι» που έπαψε να ισχύει από το 2013, αφού οι μεταβιβάσεις γίνονται μόνον με υπεύθυνες δηλώσεις του ιδιοκτήτη και του μηχανικού που θα επιλέξει, με βάση τις οποίες το ακίνητο δεν έχει κτίσμα.
Σε περίπτωση που υπάρχει δηλώνεται ή ότι δεν έχει πολεοδομικές παρανομίες ή ότι έχουν τακτοποιηθεί.
Για δεκαετίες ολόκληρες οι κυβερνώντες κρύβουν το κοινωνικό πρόβλημα «κάτω από το χαλί».
Η λύση του δεν είναι εύκολη, γιατί η τακτοποίηση αυθαιρέτων που έχουν κατασκευαστεί μέσα σε περιοχές οι οποίες είχαν δασικό χαρακτήρα, με βάση τις αεροφωτογραφίες του 1945, ακόμη και αν έχουν αλλάξει από χρόνια χαρακτήρα δεν επιτρέπεται με βάση το άρθρο 24 του Συντάγματος.
Δεν είναι το νομικό εμπόδιο που υπάρχει για την προστασία των δασικών εκτάσεων.
«Τα τελευταία χρόνια, με βάση το νόμο 3815/2010, έχει γίνει κακούργημα η δόμηση σε περιοχές που καεί και στη συνέχεια έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες», μας διαβεβαιώνει ο Νίκος Χλύκας.
Αυτό σημαίνει ότι όσοι θα επιχειρήσουν να χτίσουν στα καμένα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη, ενώ αν τους πιάσει και η «τσιμπίδα» των δασαρχείων οφείλουν να πληρώσουν υπέρογκα πρόστιμα, που είναι τριπλάσια σε σχέση με αυτά που επιβάλλονται σε αυθαίρετα τα οποία έχουν κατασκευαστεί σε μη δασικές περιοχές.
Σε περίπτωση που οι ενδιαφερόμενοι δεν θα εξοφλήσουν την οφειλή τους τότε το ποσό κοινοποιείται στην αρμόδια εφορεία και εισπράττεται με τη διαδικασία περί δημοσίων εσόδων. Που σημαίνει προσαυξήσεις για κάθε μήνα καθυστέρησης και στέρηση της φορολογικής ενημερότητας.
Χρόνια προβλήματα
«Η εκπόνηση των δασικών χαρτών έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από χρόνια», τονίζει ο Νίκος Χλύκας και μας εξηγεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις, ακόμα και στην Αττική, που οι πολεοδομίες δεν έχουν υποβάλει ως όφειλαν τα όρια του σχεδίου πόλης, που είναι ο πιο ασφαλής διαχωρισμός ανάμεσα στις οικιστικές ζώνες και τις δασικές εκτάσεις.
Ενα άλλο μεγάλο θέμα είναι οι δασικές εκτάσεις που έχουν εκχερσωθεί πριν από τον Ιούνιο του 1975, οπότε τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα της Μεταπολίτευσης.
Από πηγές του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης υπολογίζονται σε δύο εκατομμύρια στρέμματα και έχουν ενταχθεί σε προγράμματα κοινοτικών επιδοτήσεων. Εφόσον συνεχίζουν να καλλιεργούνται ως σήμερα και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά σε αγροτοκτηνοτροφικές χρήσεις, μπορούν να εξαγοραστούν από τους ενδιαφερόμενους, με διαδικασίες και τιμές εξαγοράς που έχουν νομοθετηθεί από το 2013 και μειώθηκαν με πρόσφατες ρυθμίσεις.
Ιδιωτικά και... μοναστηριακά δάση
Σε 1,99 εκατ. στρέμματα υπολογίζονται τα ιδιωτικά δάση, με βάση παλαιότερες καταγραφές (2002) της γενικής γραμματείας Δασών και φυσικού περιβάλλοντος του τότε υπουργείου Γεωργίας.
Αποτελούν το 8% του συνόλου των δασικών εκτάσεων της χώρας, που ανέρχονται σε 25,12 εκατ. στρέμματα, χωρίς σε αυτά να περιλαμβάνονται οι χορτολιβαδικές εκτάσεις, που υπολογίζονται σε 40 εκατ. στρέμματα.
Η ιδιοκτησία ιδιωτών σε δάση θεσπίστηκε με νόμο του 1836, αλλά το 1915 η Πολιτεία επανήλθε με νέα νομοθετική ρύθμιση και αναγνώρισε χρησικτησία σε όσους αποδείκνυαν ότι τα κατείχαν για πάνω από 30 χρόνια.
Υπάρχουν νεότερες διεκδικήσεις δασικών εκτάσεων από ιδιώτες, αλλά για να αναγνωριστούν από το Δημόσιο οφείλουν να προσκομίσουν πιστοποιητικά χρήσης τους για περισσότερα από 100 χρόνια.
Από αυτή τη δικαιολογημένη απαίτηση έχουν ξεκινήσει εκατοντάδες δικαστικές διεκδικήσεις από ιδιώτες αλλά και μοναστήρια, τα οποία εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες 1,09 εκατ. στρεμμάτων, που αντιπροσωπεύουν το 4,4% του συνόλου των δασών.
Το Σύνταγμα του 1975, πάντως, προστατεύει ρητά όλα τα δάση ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς, ενώ η νομοθεσία επιτρέπει την ήπια δόμηση με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπερβαίνει το 1% επιφάνειας του ακινήτου.
Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/ta-enoha-mystika-toy-dasoys