6250 Ίμια
Καλοκαιρινές Πολεμικές Σκέψεις
Σητεία, Δευτέρα 17 Ιουνίου 2024
του Αντώνη Ανηψητάκη
Καλοκαίρι ή κακοκαίρι. Την παλιά λαχτάρα του καλοκαιριού τα τελευταία χρόνια σταδιακά την έχει διαδεχτεί ο φόβος από την κλιματική αλλαγή - κλιματικό πόλεμο προτιμώ να τον λέω, τον οποίο όμως μόνο στα λόγια πολεμάμε. Άκουγα σήμερα τον ακαδημαϊκό Κώστα Συνολάκη[1] στο 1o Πρόγραμμα της ΕΡΤ να μιλάει για τα εδάφη που έχει χάσει η χώρα μας - παραλίες κυρίως - τα τελευταία 30 χρόνια, από την ανύψωση της στάθμης της θάλασσες, 250 τετραγωνικά χιλιόμετρα τα υπολόγισε. Πριν 28 χρόνια υπήρξε η κρίση των Ίμια. Οι δυο βραχονησίδες έχουν έκταση περίπου 40 στρέμματα. Κάνω τη διαίρεση 250/0,04=6250. Η Ελλάδα έχει χάσει από την ομώνυμη κρίση εκτάσεις όσες 6250 Ίμια ή μια λωρίδα Κρήτης πλάτους 1 ΚΜ από το Βάι ως το Ελαφονήσι, και δεν μιλάμε για βράχους, αλλά για παραλίες. Το κακό θα συνεχιστεί αφού στο καλύτερο σενάριο αναμένεται ανύψωση της στάθμης της θάλασσας στη Μεσόγειο κατά 20 εκατοστά ως το 2050. Κι αν προσθέσουμε και τις παράπλευρες απώλειες από την υποβάθμιση των εδαφών λόγω ερημοποίησης, ακραίων καταιγίδων και πυρκαγιών τότε ο ακρωτηριασμός είναι συντριπτικός.
Κι εμείς; Εμείς φορώντας τις παρωπίδες μας, στο ένα μάτι την αναπτυξιολαγνεία και στο άλλο τον εθνικισμό, βλέπουμε μόνο τον αναθεωρητισμό των Τούρκων, ξορκίζουμε τη Χάγη και οποιοδήποτε συμβιβασμό και εξαντλούμε την οικονομία μας εξοπλιζόμενοι αενάως για τη θεωρητική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ώστε να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό τον ορυκτό πλούτο των βυθών.
Κι εκείνοι; Οι γείτονες με τις αντίστοιχες παρωπίδες γκριζάρουν νησίδες και βραχονησίδες προσδοκώντας στην καζάν-καζάν συνεκμετάλλευση των ορυκτών καυσίμων του Αιγαίου, ορυκτών καυσίμων που ξέρουμε πια πως είναι το υπερόπλο του κλιματικού πολέμου.
Φαντασιωνόμαστε αμφότεροι τους Εμίρηδες• οι κακομοίρηδες. Γυρεύω τους πολιτικούς ένθεν κακείθεν που θα δουν τον μεγάλο πόλεμο που μαίνεται και θα πείσουν τους λαούς μας να αφήσουν στην άκρη τους εξοπλισμούς και στα βάθη τα πετρέλαια για να συμμαχήσουν για την αντιμετώπιση του κλιματικού πολέμου που μας έχει κατατροπώσει αμφοτέρους.
Κι εγώ τι κάνω; Μέχρι να βρεθεί ένας Ελευθέριος Βενιζέλος κι ένας Κεμάλ Ατατούρκ που μπόρεσαν μετά την διπλή μικρασιατική τραγωδία, πρώτα τη δική τους με την ανήκουστη εκστρατεία μας στο Σαγγάριο και μετά με τη δική μας οδυνηρότερη συντριβή, να εδραιώσουν μια πολυετή ειρηνική περίοδο, μέχρι τότε λοιπόν εγώ παίζω με τις λέξεις και με τους ήχους έχοντας χαρίσει κουβαδάκια στις εγγονές μου αναρωτώμενος ταυτόχρονα με τρόμο αν τα δικά τους παιδιά θα ζήσουν ανέμελα παιχνίδια με τη θάλασσα και την άμμο.
Παιχνίδι με τις λέξεις λοιπόν. Ποια σύγχρονη λέξη εμπεριέχει μια παλιά που εξηγεί εν πολλοίς την τύφλωσή που περιέγραψα. Ας το πάρει το ποτάμι. Είναι η λέξη “Ανάπτυξη” που εμπεριέχει την παλιά ξεχασμένη έννοια της Άτης. ΑνάπΤυξΗ. Αντιγράφω από την περίφημη εισαγωγή του Ιωάννη Συκουτρή στο Συμπόσιο του Πλάτωνα: “«Άτη είναι η συμφορά που προκαλεί ο άνθρωπος μοιραίως στον εαυτό του. Σημαίνει:
1. την τύφλωση, που σε κάνει να χάσεις την επίγνωση της θέσης σου στον κόσμο και του αληθινού σου συμφέροντος
2. την τυφλή και ακαταμάχητη ορμή να εκτελέσεις μία πράξη, η οποία θα σε οδηγήσει στον όλεθρο
3. τις συνέπειες αυτής της πράξης
Τα πόδια της είναι απαλά και περπατάει πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, επειδή δεν την αντιλαμβάνεσαι, όταν έρχεται, αφού σκοτίζει πρώτα το νου, ώστε να γίνει ο άνθρωπος όργανο του ίδιου του του αφανισμού - βαθιάς ψυχολογικής και συμβολικής αξίας εικόνα, αλλά και χαρακτηριστική στην ηθική αντίληψη που συναντάμε στον Όμηρο για την οποία η μόνη αμαρτία είναι η τύφλωση και η μόνη αρετή είναι η διαύγεια του νου, που κρατείται εντός του μέτρου.»[2]
Πιστεύω πως μόνο αν αντιληφθούμε έτσι την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ως συνώνυμο δηλαδή της ΑΤΗΣ, μπορούμε να ελπίζουμε.
Είπα όμως πως παίζω και με ήχους. Σε λίγες μέρες η Στέγη Βιτσέντζος Κορνάρος διοργανώνει συναυλίες με μικτό σχήμα Ελλήνων και Τούρκων που θα τραγουδήσουν κοινούς σκοπούς και στις δυο γλώσσες. Σητεία 3/7, Ρέθυμνο 4/7, Ιεράπετρα 5/7. Του χρόνου λέμε να πάνε και στα μικρασιατικά παράλια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αριθμητική του δημοτικού, παιχνίδια με λέξεις και με ήχους, πασχίζω να κρατήσω το καλοκαίρι ως καλοκαίρι, να μην καταντήσει ευφημισμός, δηλαδή κακοκαίρι.