Επιστρέφοντας κάτι δεκαετίες πίσω, κοινός τόπος για όλους τους συναδέλφους ήταν ότι οι επίσημες εξαγγελίες του εκάστοτε Κυβερνητικού στελέχους, άνοιγαν ένα μεγάλο κύκλο δημόσιας συζήτησης στον τοπικό μικρόκοσμο μας, με την αυτοδιοίκηση να έχει εξέχουσα θέση και να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο θέτοντας ζητήματα και κρίσιμες ερωτήσεις για τη χάραξη της επόμενης μέρας.
Δεν ξέρω αν θα βρει τον μπελά της η ψηφιακή εποχή που σίγουρα έχει παίξει το ρόλο της, στην ταχεία διάχυση της πληροφορίας, αλλά εδώ δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς ότι οι ερωτήσεις έχουν αντικατασταθεί με υποκλίσεις και πλατιά χαμόγελα σιγουριάς, για το ότι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο, ο οποίος στο μεταξύ δεν είναι ανυποψίαστος για το τι του ξημερώνει. Όσες απορίες είχαν οι αυτοδιοικητικοί όταν ο Γ.Γ διαχείρισης αποβλήτων ανακοίνωσε τη δημιουργία εργοστασίου καύσης των απορριμμάτων στην Κρήτη, άλλες τόσες ερωτήσεις τέθηκαν και όταν ανακοινώθηκαν διόδια στο ΒΟΑΚ.
Καμία (!) Σαν έτοιμοι από καιρό, ανάσαναν με ανακούφιση, όταν η επίσημη Κυβέρνηση πήρε πάνω της το πολιτικό κόστος της εγκατάστασης του εργοστασίου καύσης των σκουπιδιών και κατάπιαν αμάσητα τα διόδια του νέου ΒΟΑΚ για τα οποία άλλες εποχές θα ξιφουλκούσαν με πύρινους λόγους προσθέτοντας στην μικροϊστορία του βιογραφικού τους μια ψηφίδα ένδοξης δράσης.
Μικρά δειγματοληπτικά παραδείγματα μέσα σε πολλά άλλα, για τις μεγάλες επερχόμενες αλλαγές που θα φέρουν τα πάνω κάτω στο μικρόκοσμο μας, χωρίς να καταγραφεί μισό «κιχ» από τους εξαιρετικά αθόρυβους και χωρίς ενοχλητικές απορίες τοπικούς άρχοντες.
Κομμάτι κομμάτι, δημόσια γη, αεροδρόμια, λιμάνια, κτήρια, παραδίδονται σε ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία προβάλλονται μαστορικά ως «σωτήρες» που έρχονται να μας λυτρώνουν από τη μιζέρια της εγκατάλειψης, ενώ αποκρύπτεται τεχνηέντως το ασήκωτο βάρος της ευθύνης μας, ότι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας βαριά ακρωτηριασμένα τα δημόσια αγαθά που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας που «γι αυτά τα μάρμαρα επολέμησαν».
Την ίδια στιγμή, το θεσμικό πλαίσιο μετατρέπεται σε μαχαιροπίρουνο για τις ανάγκες των ιδιωτικών συμφερόντων που γίνονται πρόταγμα, με πρόσχημα το κοινό καλό, λες και τα κέρδη θα μοιραστούν ακριβοδίκαια. Και κάπου εδώ έρχεται η πανηγυρική ματαίωση της προσμονής αντιδράσεων από τους αυτοδιοικητικούς, που θα μπορούσαν να αναδείξουν ζητήματα με προμετωπίδα τις ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος, αλλά τη διασφάλιση της δικής τους θεσμικής εξουσίας που παρακάμπτεται θεαματικά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η έκφραση άποψης τους αντιμετωπίζεται διεκπαιρεωτικά αφού κατέληξε συχνά να μην είναι δεσμευτική, άρα αδιάφορη που σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται ως ασήμαντη. Αλλά όπως φαίνεται όχι για λίγους, η «υποκατάσταση» είναι πιο γλυκιά από την «αντικατάσταση» εφόσον διασφαλίζει μια θέση απάνεμη από πολιτικές συγκρούσεις στο σύστημα της εξουσίας, στο οποίο ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία με την οποία αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος.
Πηγή: https://www.patris.gr/2021/06/26/to-stigma-tis-imeras-i-ypokatastasi-einai-pio-glykia-apo-tin-antikatastasi/?fbclid=IwAR1kI8wcCSa-Q0L4ptPEN0u4-P2okzRF3UbJ2_lX-a6TRqAsbRMiF85-SME